Η 17η Νοεμβρίου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι ένας φάρος μνήμης και ένας κόμβος ιστορίας που σηματοδοτεί την κορύφωση της αντίστασης του ελληνικού λαού κατά της στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974) και, ειδικότερα, την ηρωική εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου το 1973.
Τον Νοέμβριο του 1973, η φωνή της νεολαίας και του λαού κατά της καταπίεσης βρήκε την πιο εκκωφαντική της έκφραση.
Στις 14 Νοεμβρίου, φοιτητές και πολίτες κατέλαβαν το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, ζητώντας "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" – ένα σύνθημα που έγινε σύμβολο του αγώνα.
Μέσα από αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό, η φωνή των εξεγερμένων, με την αείμνηστη Μαρία Δαμανάκη να μεταδίδει το μήνυμα, ξεπέρασε τα τείχη του ιδρύματος, αφυπνίζοντας την κοινή γνώμη.
Τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου, η δικτατορία απάντησε με πρωτοφανή βία. Ένα τανκ εισέβαλε στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, συνθλίβοντας την αντίσταση και οδηγώντας σε νεκρούς, τραυματίες και συλλήψεις.
Η θυσία των νέων του 1973 δεν ήταν μάταιη. Λίγους μήνες μετά, η δικτατορία κατέρρευσε. Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι, ωστόσο, μια απλή αναδρομή σε ένα τραγικό γεγονός. Είναι μια διαρκής υπενθύμιση των θεμελιωδών αξιών:
Κάθε χρόνο, η πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία (σύμβολο της στήριξης των ΗΠΑ στη χούντα) και οι εκδηλώσεις μνήμης στο Πολυτεχνείο, αποτελούν το πεδίο όπου η ιστορία συναντά το παρόν.
Το Πολυτεχνείο παραμένει ένα σύμβολο αντίστασης απέναντι σε κάθε εξουσία που προσπαθεί να καταπνίξει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι μια αιώνια έκκληση για δημοκρατικό ήθος, κοινωνική δικαιοσύνη και δέσμευση στην προστασία των δικαιωμάτων που οι νέοι του 1973 πλήρωσαν με το αίμα τους.
