Στις ρυτίδες που χαράχτηκαν στο πρόσωπό τους, δεν αποτυπώθηκε μόνο ο χρόνος, αλλά και ο άγρυπνος αγώνας, η ατέλειωτη φροντίδα, η σιωπηλή θυσία. Αυτές είναι οι μάνες που μεγάλωσαν παιδιά μέσα σε στερήσεις, σε αντιξοότητες που ίσως εμείς σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Κράτησαν σφιχτά στην αγκαλιά τους την ελπίδα, όταν όλα γύρω έμοιαζαν σκοτεινά. Έγιναν βράχοι ακατάβλητοι, στήριγμα γερό στα πρώτα αβέβαια βήματα, αλλά και στα μετέπειτα δύσκολα μονοπάτια.
Θυμάμαι τα χέρια τους, τραχιά από τη σκληρή δουλειά, μα τόσο τρυφερά όταν χάιδευαν τα πρόσωπά μας. Θυμάμαι τις νύχτες αγωνίας, τις σιωπηλές προσευχές, την κρυφή ανησυχία για το αύριο. Έδωσαν ό,τι δεν είχαν, στερήθηκαν ό,τι ποθούσαν, μόνο και μόνο για να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά τους. Φόρεσαν το χαμόγελο της δύναμης, ακόμα κι όταν η καρδιά τους πονούσε. Μας έμαθαν την αξία της υπομονής, της επιμονής, της αξιοπρέπειας. Μας δίδαξαν με το παράδειγμά τους πως η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία.
Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, βλέπουμε όχι μόνο τις στερήσεις, αλλά και τον αστείρευτο πλούτο της αγάπης που λάβαμε. Βλέπουμε τη δύναμη μιας καρδιάς που δεν λύγισε ποτέ, μιας ψυχής που έμεινε ακλόνητη μπροστά στις προκλήσεις. Αυτές οι μάνες είναι φάροι φωτεινοί στην ιστορία της ζωής μας, αιώνια σύμβολα ανιδιοτελούς αγάπης και θάρρους. Η ευγνωμοσύνη μας είναι βαθιά, αιώνια, σαν τις ρίζες ενός πανύψηλου δέντρου που αντέχει σε όλες τις καταιγίδες. Γιατί χάρη σε αυτές, εμείς σταθήκαμε στα πόδια μας και αντικρίσαμε τον κόσμο με αισιοδοξία και δύναμη.
